कधी कधी

कधी कधी

संतापाचा ज्वालामुखी जागृत होतोच कधी कधी
जगण्यासाठी पांघरलेले बुरखे सगळे सोलवटून 
जिभ बंदूक ..शब्दांचे उकिरडे होतात कधी कधी

मी उघडानागडा वैशाख वणवा असतो कधी कधी
असहाय..लाचार ..होऊन मी पचवतो दंश सगळे 
शेपूट हलवून कुत्रा होऊन पोट बघतो कधी कधी

वैतागून घरात...स्वतःला चिणून घेतो कधी कधी
बायको अन पोरगा यांची चिंता करत नाईलाजाने
जिवंत प्रेतावर संसाराचे कफन टाकतो कधी कधी

मनात माझ्या अमावस्या पेरतो मीच कधी कधी
नव्या दिवसाच्या लढाईला ..तयार होऊन सजून
माझे प्रेत खांद्यावर घेवून मी चालतो कधी कधी

...तुषार नातू !